این روزها یکی از خبرسازترین مؤسسات کشور ، دانشگاه آزاد اسلامیست ; از جنجالهای مربوط به تغییر اساسنامه این دانشگاه گرفته تا تصویب وقف اموال دانشگاه.
گویی بی توجهی به عمران و سازندگی و مصالح کشور در رقابت های سیاسی ، این روزها به یک سنت تبدیل شده است ، از ایجاد مشکلات در کار ساخت متروی تهران که حتی صدای شهردار اصولگرا را نیز درآورده گرفته تا تلاش برای تصاحب دانشگاه آزاد. از صحبتهای گوناگونی که پیرامون این مؤسسه بزرگ علمی و پژوهشی کشور گفته میشود ، کاملا مشخص است که برخی دشمنی های شخصی خود را به این دانشگاه تعمیم داده اند و در تلاشند تا این تنها سنگر مستقل علمی کشور را حتی به قیمت تضعیف و تخریب جایگاه آن نزد مجامع علمی بین المللی تصاحب کنند.
البته مجلس در باب وقف اموال دانشگاه آزاد به خوبی به وظیفه خود عمل نمود و بار دیگر ثابت کرد که دلسوزترین نهاد همان خانه ملت است حتی اگر نمایندگان کاملا مستقل نباشند.
پیشرفتهای زائدالوصف این دانشگاه در عرصه های علمی و تحقیقاتی در طول عمر نسبتا کم آن در مقایسه با دانشگاه هایی چون دانشگاه تهران نشان از کیفیت کار مدیران این دانشگاه و اثرات مثبت ثبات مدیریت دارد. حال باید پرسید چرا برخی آقایان علاقه دارند این ثبات مدیریت را در این تنها مؤسسه آموزش عالی خصوصی کشور برهم زنند و این تنها سنگر علمی مستقل باقی مانده در کشور را نیز به سرنوشت سایر نهادها که هر چند سال و حتی گاهی چند ماه یکبار دچار تغییر و تحولات در سطوح مختلف مدیریت و به تبع آن تغییر در برنامه ها میشوند مبتلا نمایند که اثری جز جلوگیری از پیشرفت و ترقی ندارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر