۱۲ فروردین ، یادگاری گرانبها از امام

بیش از سی سال پیش در حالی انقلاب اسلامی به پیروزی رسید که همه مردم ایران میدانستند چه چیزی را نمی خواهند ولی در مورد آنچه که می خواستند توافق صد در صدی وجود نداشت. عده اندکی از منافقین یا همان مجاهدین خلق حمایت میکردند ، عده ای پیرو جبهه ملی بودند و اکثریت ملت نیز پیرو فرامین حضرت امام بودند، و نهایتا این غلبه اکثریت در شعارهای مردم نمود پیدا کرد شعارهایی چون(( پیروزی نهایی جمهوری اسلامی ))، اما این اکثریت به رهبری حضرت امام با آنکه میتوانستند تمام گروههای دیگر را از میدان به در کنند، این کار را نکردند و حتی گروهک مجاهدین خلق را نیز تا زمانی که اقدام به جنگ مسلحانه نکرده بودند تحمل کردند.
امام میدانست که اگر فرمان به تشکیل حکومت جمهوری اسلامی بدهد مطمئنا مردم از این فرمان پشتیبانی خواهند کرد، اما فرمان به برگزاری رفراندوم دادند، ایشان این کار را کردند که پایه های نظام جمهوری اسلامی بر پایه رای مردم شکل بگیرد نه بر پایه دیکتاتوری، ایشان اقدام به این کار کردند تا این روز را به مظهر مردم سالاری در جمهوری اسلامی تبدیل کنند تا دولتمردان در آینده بدانند که این نظام چگونه با رای مردم شکل گرفت، بدانند معنای این کلام امام که ((میزان رای ملت است.)) چیست، بدانند که باید خود را تابع رای مردم بدانند و در مقابل آنها پاسخگو باشند.
آنهایی که در ۱۲ فروردین به پای صندوقهای رای رفتند و به جمهوری اسلامی رای دادند در حقیقت به امام رای دادند، به کسانی که مورد اطمینان امام بودند رای دادند; به بهشتی ها ، مطهری ها، هاشمی رفسنجانی ها و ... رای دادند. حال عده زیادی از این بزرگان در بین ما نیستند ، اگرچه راهشان روشن است ولی باید از وجود آن بزرگانی که هنوز سعادت بهره مندی از وجودشان را داریم بهره ببریم. باید ۱۲ فروردین را الگویی قرار داد برای همه اعصار.
به امید آنکه قدر سرمایه های کشور را پیشتر بدانیم.

ارزشهای دیروز را به سوء پیشینه ی امروز تبدیل نکنیم

روزی در این سرزمین انقلابی بودن و رزمنده بودن افتخاری بود بس بزرگ که هرکس آرزو داشت به این صفتها متصف شود، این افتخار به حق بود، زیرا رزمندگان افرادی بودند که حاضر شدند برای دفاع از میهن خود از جان و مال و خانواده خود صرف نظر کنند و به جبهه بروند و در مقابل دشمن بایستند و همه به این موضوع معترفند که دفاع از آزادی و استقلال و حریت از مقدس ترین کارهاست که اصلا و ابدا قابل ارزشگذاری نیست و به هیچ طریق نمیتوان چنین فداکاری هایی را جبران کرد و به جرات میتوان گفت تمام ملت ایران از بالاترین مقامات تا ساکنان دورافتاده ترین روستاهای این کشور مدیون شهدا و فرزندانشان هستند ; فرزندانی که پدرانشان را برای ایران از دست دادند، فرزندانی که به خاطر حفظ این خاک مجبور شدند بدون مهر پدرانشان زندگی کنند و لحظه ای از وضع خود شکایت نکردند و بر سر دوستانشان منتی نگذاشتند ( که اگر میگذاشتند به حق بود.)
حال عده ای از روی جهل و عده ای با غرض طوری در مورد شهدا و جانبازان صحبت میکنند که گویی آنها از خود اراده ای نداشتند و تنها تحت تاثیر جو غالب بودند، در حالی که همه میدانند آنها عموما از افراد آگاه به اوضاع و بعضا دانشجو بودند که چیزی جز ایمان به حقانیت امام و عرق ملی آنها را به جبهه نکشاند، آیا آنها که در مورد این جان برکفان اینگونه سخن میگویند و سعی میکنند ارزشهای دیروز را که به حق ارزش بود به نا حق تبدیل به ضد ارزش کنند خود حاضرند به خاطر این آب و خاک خاری را در دستان خود تحمل کنند؟ آیا آنها که به اندک امتیازاتی که به فرزندان شهدا و جانبازان داده میشود که حتی یکهزارم رنجی که آنها برده اند را نیز جبران نمیکند ، معترضند خود را لحظه جای این عزیزان گذاشته اند؟
کاری نکنیم که اگر فردا باز هم ایران عزیز نیاز به دفاع داشت ، دیگر کسی برای دفاع پیش قدم نشود .
به امید روزی که بتوانیم دین خود را به شهدا و فرزندانشان ادا کنیم.

فرارسیدن خورداد روز مبارک

فرارسیدن ۶ فروردین را که نیاکان ما خورداد ( KHOVARDAD) نامگذاری کردند به همه ایرانیان تبریک میگویم. پیشینیان ما معتقد بودند اکثر رویدادهای مهم در این روز رخ میدهد.
ایرانیان بر آن بودند که در این روز اهورامزدا جهان را آفریده و در این روز نخستین مرد و زن به وجود آمدند و دیوان و اهریمنان در چنین روزی شکست خوردند و صدها رویداد مهم که آخرین آن این است که در خورداد روز اورمزد رستاخیز میکند و جهان بی مرگ و پیری میشود و زورگویان و دشمنان و اهریمنان نابود میشوند.