<< شیر مرده ، شمشیر شکسته ، خورشید غروب میکند ، ایران به کجا میرود؟ >>
اینها جملاتی بود که در روزی از روزهای بهمن ۵۷ بر جلد یکی از مجلات نقش بسته بود. آنروزها این سوالی بود که در ذهن همه مردم ایران وجود داشت ، ولی یک نفر بود که برای این سوال پاسخی داشت ، "امام خمینی"
به جرأت میتوان گفت تنها عاملی که در آنروزها سبب حفظ تمامیت ارضی ایران و فروکش کردن آشفتگیها شد ، قدرت معنوی امام و اعتقاد ریشه دار مردم به ایشان بود.
حال بیش از سی و یکسال از آنروزها میگذرد.
شاید تا قبل از انتخابات ۲۲ خرداد ، کسی تصور نمیکرد که در میان سیاسیون کشور اختلافات چندانی وجود داشته باشد ، اما امروز پس از گذشت یکسال از آن روز ، وقتی به عقب مینگریم ، میبینیم که روز به روز اختلافات بیشتر و بنیادی تر شده و هرروز موضوعی سبب بیشتر شدن شکافها و تیره شدن فضای سیاسی کشور شده است. در این شرایط فشارها و تحریمهای بین المللی نیز روز به روز بیشتر شده است و حتی کشورهایی که به ظاهر خود را دوست و کنار ایران معرفی میکردند ( که البته از ابتدا آگاهان و دیپلماتهای مجرب بر این مسئله وقوف داشتند که این کشورها تنها به دنبال سوء استفاده اقتصادی و سیاسی از شرایط سیاست خارجی ایران هستند و بارها این مسئله را تذکر دادند) نیز به جمع تحریم کنندگان پیوستند که نتایج این وضع اقتصادی بر همگان روشن است ، شاید خالی از لطف نباشد که خاطره ای کوتاه را بیان کنم.(( چندی پیش با یک پیرمرد روستایی صحبت میکردم ، از وضع زندگی و معاشش پرسیدم ، جواب پرمعنایی داد، با لبخند تلخی گفت: رادیو رو که روشن میکنیم همه چی داریم ، رادیو رو که خاموش میکنیم دیگه هیچی نداریم!)) خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.
حال اگر پای صحبت هرکس اعم از ثروتمند و فقیر بنشینی ، بار دیگر این سوال برایش مطرح است: ایران به کجا میرود؟ اما متأسفانه گویی اینبار کسی پاسخی ندارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر