...و ایران ، ایران و ایران

... و ایران که بماند ، که بپاید ، که مانده است ، که پاینده است.
به مدد قهر فرزندانش ، به مدد مهربانی فرزندانش و به مدد بزرگی فرزندانش
و گذشته است و مانده است ، ایستا و سرفراز ، از فرازها و نشیب ها
از اعصار ، از توفان اسکندر ، توفان تاتار و توفان مغول و مانده است
چراکه بوعلی بر این سرزمین آمد و رازی از این سرزمین بود که پیر توس از این خاک برآمد که بوذر جمهر و شیخ نصیر و مزدک و بومسلم و یعقوب و... و ایران
خاک پاک ، سرزمین روشنایی ، نور عشق و ایمان
خاک هزاران شهید از دور دست تاریخ تا...
که نبرد کردند با تاریکی
این جادوی مقدس ، این کلام بلند که از بلندای تاریخ برآمده است
که از شکوه شعر حافظ برآمده است و از جوهر اندیشه ناب مولانا برآمده است و از لطافت کلام نظامی
از نگرش فیلسوفانه خیام و از شمشیرها برآمده است و نیزه ها که قلب دشمن را در هدف داشت و اندیشه ها که سرزمین های دوردست را در مینوردید
و فرهنگ ایرانی را میگستراند.
فرهنگ فرزندان ایران که آشیانه بر قله ها داشتند
که فداکاری را نماد و مثال بودند
که ایثار را و خلاقیت دشمن شکن را
و ایران ، چشم ما ، هستی ما ، روح ما ، قلب ما ، ایمان ما و جلوه و جمال ماست
از شمال تا جنوب ، از آذربایجان که ستارخانش ایران را فریاد کرد و آزادی ایران را
تا جنوب که رئیس علی دلواری اش ، به عشق ایران جنگید و برای بزرگی ایران جنگید و بر کرانه خلیج فارس نثار کرد خونش را
و خراسان که بومسلمش شمشیر برکشید تا قهر و خشم انقلابیش را برتاباند
و سیستانش که یعقوب را پروراند و...
چنین بود که ایران ماند و چنین است که ایران میماند
با همه گلها از همه گلزارها که بسویش نثار باد به خاکش نثار باد
به رنگهای سبز و سپید و سرخ پرچمش نثار باد
که سبزیش یادآور خرمی ایران است و سپیدیش صفا و صلح و پاکی سرزمین مقدسمان را به یاد می آورد و سرخیش خون شهدای این خاک را به یاد میاورد
که عاشق آنیم که عاشق آن بوده ایم و فراموش نمیکنیم هرجا که باشیم ایرانی هستیم
کجاست نامی به بزرگی نام ایران جاودان
که از پس هر معرکه سر برآورده و چنین است که مانده است و پاینده است
که بماناد و پاینده باد برای همیشه از ازل تا ابدیت تاریخ
تا البرز کوه هست و بلندای دماوند که ستبر و استوار نام ایران را فریاد میزند.