شایسته نام ایران سخن بگوییم

یکی از مهمترین مؤلفه های معرفی سطح فرهنگ و طبقه اجتماعی یک شخص سخن گفتن و انتخاب عبارات و واژگان مناسب است ، تا هنگامی که فردی لب به سخن نگشوده است ، اگرچه از ظاهر او میتوان تا حدودی به شخصیت وی پی برد اما با سخن گفتن او اگر هم شک و تردیدی وجود داشته باشد به یقین بدل خواهد شد. همانطور که سعدی فرموده است : (( تا مرد سخن نگفته باشد ، عیب و هنرش نهفته باشد )).
سخن گفتنی که سعدی اینگونه برای آن اهمیت قائل است ، در موردی است که شخص تنها معرف خود یا حداکثر خانواده اش میباشد ، نه معرف فرهنگ یک ملت ، که در این صورت اهمیت چگونه سخن گفتن هزاران برابر است. مسلما چنین شخصی علاوه بر ظاهر مطلوب باید از ادبیاتی فاخر و والا استفاده کند ، زیرا شخصی که سخنانش به عنوان یک مقام کشور در جهان بازتاب میابد ، از نظر ملتهای جهان نماینده فرهنگ کشورش است پس باید به نحوی سخن بگوید که برداشت افکار عمومی جهان از او و در پی آن از کشور و ملتش برداشتی مثبت باشد و تصویر خوبی از ایران در ذهنشان نقش ببندد.
اگر کشور ما در زمینه های علمی و پژوهشی در رتبه های پایین تر از کشورهای غربی قرار دارد و سابقه چندانی در این علوم ندارد ، در عوض ید طولایی در علم سیاست و سخنوری دارد. در زمانی که هنوز آمریکا کشف نشده بود ایران از صدراعظمی چون خواجه نظام الملک و سخنوری چون سعدی بهره میبرد. ایران را در جهان با نام اربابان سخن چون مولوی ، حافظ ، سعدی و... و سیاستمدارانی چون قائم مقام ها ، امیرکبیرها ، دکتر مصدق ها ، حضرت امام (ره) و... میشناسند ، دور از فرهنگ و تمدن ایران است که سخنان مقامات کشورمان همچون رفتار افرادی چون معمر قذافی به لطایف جهان سیاست بدل شود.