اینجا تهران است

دیروز با مترو به بهشت زهرا رفتم ، اما اینبار آنچه سبب تأثر من شد نه در بهشت زهرا بلکه در مسیر بود. خانه هایی کهنه و ضعیف که با ضربه ای فرو میریخت ، مردمانی که از فرط کار و تلاش برای یافتن لقمه ای نان خسته و رنجور به این طرف و آن طرف میرفتند و کودکانی که به دنبال لاستیکهای کهنه در لجنزارهای متعفن اطراف خانه هایشان میدویدند و فکر میکردند که این یعنی زندگی. فرزندانی که هیچ نقطه روشنی در آینده شان وجود ندارد تا به آن دل خوش نمایند و زندگیشان را بر مبنای آن بنا نمایند.
آری ، اینجا تهران است ، همان شهری که برجهای سر به فلک کشیده اش در شمال فریاد میزنند تهران به جمع شهرهای پیشرفته و بین المللی پیوسته است ، همانجایی که اتومبیلهای آخرین سیستم خیابانهایش را به نمایشگاهی بین المللی بدل کرده است !
یکباره به یاد فیلمهای ایرانی افتادم . همواره در این فیلمها خانه هایی نمایش داده میشود که بسیار مجلل و گرانقیمت است و این سوال را به ذهن میاورد که چرا این واقعیات جامعه گوشه ای از هنر هفتم را به خود اختصاص نمیدهند تا سینما پژواک همه جامعه باشد؟ البته از آنجایی که این فیلمها در خارج از کشور هم به نمایش در میایند ، به ابزاری برای معرفی ایران و ایرانی مبدل گشته است و از این نظر که با این کار از شکل گیری ذهنیت منفی در افکار خارجی ها از ایران جلوگیری میشود ، شاید بد نباشد ، اما به شرط آنکه خود نیز آنرا باور نکنیم!!
آن افرادی هم که در حلبی آبادهای اطراف تهران یا دورافتاده ترین روستاها زندگی میکنند ایرانیند و فرزند این آب و خاک و آنهایی هم که در آسمانخراش های تهران زندگی میکنند ایرانیند و هردو باید از نعمتهای کشور بهره مند باشند.
البته جمله ای را تصحیح کنم ! دویی وجود ندارد ، بلکه همه یک خانواده ایم به نام ملت ایران.

زیبا و زشت
چون بوته ای شکفته
بر دامن بهشت
پیوندی از شقایق
برسایه مغیلان
این است شهر من تهران