بیش از سی سال پیش در حالی انقلاب اسلامی به پیروزی رسید که همه مردم ایران میدانستند چه چیزی را نمی خواهند ولی در مورد آنچه که می خواستند توافق صد در صدی وجود نداشت. عده اندکی از منافقین یا همان مجاهدین خلق حمایت میکردند ، عده ای پیرو جبهه ملی بودند و اکثریت ملت نیز پیرو فرامین حضرت امام بودند، و نهایتا این غلبه اکثریت در شعارهای مردم نمود پیدا کرد شعارهایی چون(( پیروزی نهایی جمهوری اسلامی ))، اما این اکثریت به رهبری حضرت امام با آنکه میتوانستند تمام گروههای دیگر را از میدان به در کنند، این کار را نکردند و حتی گروهک مجاهدین خلق را نیز تا زمانی که اقدام به جنگ مسلحانه نکرده بودند تحمل کردند.
امام میدانست که اگر فرمان به تشکیل حکومت جمهوری اسلامی بدهد مطمئنا مردم از این فرمان پشتیبانی خواهند کرد، اما فرمان به برگزاری رفراندوم دادند، ایشان این کار را کردند که پایه های نظام جمهوری اسلامی بر پایه رای مردم شکل بگیرد نه بر پایه دیکتاتوری، ایشان اقدام به این کار کردند تا این روز را به مظهر مردم سالاری در جمهوری اسلامی تبدیل کنند تا دولتمردان در آینده بدانند که این نظام چگونه با رای مردم شکل گرفت، بدانند معنای این کلام امام که ((میزان رای ملت است.)) چیست، بدانند که باید خود را تابع رای مردم بدانند و در مقابل آنها پاسخگو باشند.
آنهایی که در ۱۲ فروردین به پای صندوقهای رای رفتند و به جمهوری اسلامی رای دادند در حقیقت به امام رای دادند، به کسانی که مورد اطمینان امام بودند رای دادند; به بهشتی ها ، مطهری ها، هاشمی رفسنجانی ها و ... رای دادند. حال عده زیادی از این بزرگان در بین ما نیستند ، اگرچه راهشان روشن است ولی باید از وجود آن بزرگانی که هنوز سعادت بهره مندی از وجودشان را داریم بهره ببریم. باید ۱۲ فروردین را الگویی قرار داد برای همه اعصار.
به امید آنکه قدر سرمایه های کشور را پیشتر بدانیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر