روزی در این سرزمین انقلابی بودن و رزمنده بودن افتخاری بود بس بزرگ که هرکس آرزو داشت به این صفتها متصف شود، این افتخار به حق بود، زیرا رزمندگان افرادی بودند که حاضر شدند برای دفاع از میهن خود از جان و مال و خانواده خود صرف نظر کنند و به جبهه بروند و در مقابل دشمن بایستند و همه به این موضوع معترفند که دفاع از آزادی و استقلال و حریت از مقدس ترین کارهاست که اصلا و ابدا قابل ارزشگذاری نیست و به هیچ طریق نمیتوان چنین فداکاری هایی را جبران کرد و به جرات میتوان گفت تمام ملت ایران از بالاترین مقامات تا ساکنان دورافتاده ترین روستاهای این کشور مدیون شهدا و فرزندانشان هستند ; فرزندانی که پدرانشان را برای ایران از دست دادند، فرزندانی که به خاطر حفظ این خاک مجبور شدند بدون مهر پدرانشان زندگی کنند و لحظه ای از وضع خود شکایت نکردند و بر سر دوستانشان منتی نگذاشتند ( که اگر میگذاشتند به حق بود.)
حال عده ای از روی جهل و عده ای با غرض طوری در مورد شهدا و جانبازان صحبت میکنند که گویی آنها از خود اراده ای نداشتند و تنها تحت تاثیر جو غالب بودند، در حالی که همه میدانند آنها عموما از افراد آگاه به اوضاع و بعضا دانشجو بودند که چیزی جز ایمان به حقانیت امام و عرق ملی آنها را به جبهه نکشاند، آیا آنها که در مورد این جان برکفان اینگونه سخن میگویند و سعی میکنند ارزشهای دیروز را که به حق ارزش بود به نا حق تبدیل به ضد ارزش کنند خود حاضرند به خاطر این آب و خاک خاری را در دستان خود تحمل کنند؟ آیا آنها که به اندک امتیازاتی که به فرزندان شهدا و جانبازان داده میشود که حتی یکهزارم رنجی که آنها برده اند را نیز جبران نمیکند ، معترضند خود را لحظه جای این عزیزان گذاشته اند؟
کاری نکنیم که اگر فردا باز هم ایران عزیز نیاز به دفاع داشت ، دیگر کسی برای دفاع پیش قدم نشود .
به امید روزی که بتوانیم دین خود را به شهدا و فرزندانشان ادا کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر